Archiwum z dnia: 26 kwietnia 2018

26.04.2018, czwartek

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Dzieje Apostolskie 13, 13-25

Odpłynąwszy z Pafos, Paweł i jego towarzysze przybyli do Perge w Pamfilii, a Jan wrócił do Jerozolimy, odłączając się od nich. Oni zaś przeszli przez Perge, dotarli do Antiochii Pizydyjskiej, weszli w dzień szabatu do synagogi i usiedli. Po odczytaniu Prawa i Proroków przełożeni synagogi posłali do nich ze słowami: «Przemówcie, bracia, jeżeli macie jakieś słowo zachęty dla ludu». Wstał więc Paweł i skinąwszy ręką, przemówił: «Słuchajcie, Izraelici, i wy, którzy boicie się Boga! Bóg tego ludu izraelskiego wybrał ojców naszych i wywyższył lud na obczyźnie w ziemi egipskiej, i wyprowadził go z niej mocnym ramieniem. Niemal czterdzieści lat znosił cierpliwie ich obyczaje na pustyni. I wytępiwszy siedem szczepów w ziemi Kanaan, oddał im ziemię ich w dziedzictwo, po około czterystu pięćdziesięciu latach. A potem dał im sędziów aż do proroka Samuela. Później poprosili o króla, i dał im Bóg na lat czterdzieści Saula, syna Kisza, z pokolenia Beniamina. Gdy zaś jego odrzucił, powołał Dawida na ich króla, o którym też dał świadectwo w słowach: „Znalazłem Dawida, syna Jessego, człowieka po mojej myśli, który we wszystkim wypełni moją wolę”. Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wywiódł Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa. Przed Jego przyjściem Jan głosił chrzest nawrócenia całemu ludowi izraelskiemu. A pod koniec swojej działalności Jan mówił: „Ja nie jestem tym, za kogo mnie uważacie. Po mnie przyjdzie Ten, któremu nie jestem godny rozwiązać sandałów na nogach”».

Zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Św. Łukasz, który napisał Dzieje Apostolskie, ukazuje nam, że Bóg jest świadomy ludzkich braków, ograniczeń i złych decyzji. Egipt na początku był dla Hebrajczyków krajem błogosławieństwa. Był miejscem „wskrzeszenia” Józefa w życiu jego ojca Jakuba. Był miejscem chroniącym lud Izraela przed śmiercią głodową. Człowiek, niestety, szybko przyzwyczaja się do dobrobytu i zapomina dzięki komu to wszystko otrzymał. W taki sposób kraj błogosławieństwa stał się miejscem ich pokoleniowej niewoli. Bożym imieniem, przynależącym do Jego istoty jest miłosierdzie. Bóg będąc wierny sobie, wierny złożonym obietnicom, wyprowadza Hebrajczyków z niewoli egipskiej. Jakie dary w twoim życiu, na przykład dobra czy umiejętności, stały się twoją niewolą? O jakich dobrodziejstwach zapomniałeś w swoim życiu?
• Kolejnym etapem życia Narodu Wybranego była pustynia. Wydaje się, że Naród Wybrany nie zrozumiał sensu tego doświadczenia. Łukasz pisze bowiem: Niemal czterdzieści lat znosił cierpliwie ich obyczaje na pustyni. Izraelici szemrali i buntowali się, nie rozumiejąc sensu trudnych doświadczeń. Pustynia, a więc i trudne doświadczenia mają być miejscem przemiany człowieka o mentalności niewolnika, w człowieka wolnego. Człowiek wolny przemienia swoje szemranie i niezadowolenie w dziękczynienie i zaufanie Bogu żywemu. Święty Paweł w Liście do Tesaloniczan pisze: W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. (1Tes 5, 18) Czy rozumiesz sens trudnych doświadczeń w swoim życiu? Czy przemieniasz swoje szemranie i niezadowolenie w dziękczynienie?
• Otrzymane dobro  i  błogosławieństwo nie jest dobrem, które otrzymujemy raz na zawsze. Potrzebujemy naszej przemiany i nawracania się, aby kolejne niewole nie dotykały naszego życia. Potrzebujemy pokuty, niekiedy nazywa się ją opamiętaniem, ponieważ pokuta odwołuje się do pamięci o tym kim byliśmy, co otrzymaliśmy i kim jesteśmy. Brak pamięci i wdzięczności stępia naszą wrażliwość na Bożą łaskę i Boże błogosławieństwo. Ile czasu poświęcasz na dziękczynienie Bogu żywemu? Czy wzrasta twoja wiara i zaufanie?

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Jezu, dziękuję Ci, ze tłumaczysz mi sens przeżytych doświadczeń. Dziekuję Ci za dar wdzięczności.

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?