Archiwum z dnia: 26 listopada 2018

26.11.2018, poniedziałek

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Ewangelia według św. Łukasza 21,1-4

Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak pewna uboga wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł: «Prawdziwie, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie».

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Scena pełna kontrastów. Wśród bogatych, składających do skarbony ofiarę, Jezus dostrzega ubogą wdowę, która wrzuca dwa pieniążki. To bardzo niewiele wobec datków bogatych. Warto wspomnieć o tym, że ofiary były składane wobec kapłanów z wymienieniem ilości i przeznaczenia – piękny pokaz pychy i nadęcia związanego z posiadaniem pieniędzy. Policzono, że datek wdowy to równowartość jednej ósmej codziennej racji chleba rozdawanego ubogim. Były to najmniejsze używane wtedy pieniądze. Mogła dać jeden pieniążek, ale oddała wszystko, co miała na utrzymanie.
• Nauczyciel odwraca perspektywę – kto dał więcej, w istocie dał mniej, bo nie oddał wszystkiego, jak owa wdowa. Może jednak pojawia się w nas obawa, że mamy oddawać ostatnie pieniądze, które mamy na utrzymanie. Nie tu jest akcent. Chodzi o sposób w jaki ona daje swoją ofiarę. Słowo, które opisuje kobietę można tłumaczyć jako wdowa albo żebraczka. W obydwu przypadkach chodzi o osobę, której życie zależy od innych. Żyje z tego, co uzbiera i jeszcze stać ją na ofiarowanie Bogu części swego mizernego dochodu. Ekonomia Jezusa sięga do serca, a nie mierzy się bogactwem tego świata.
• Dar trochę szalony i bezkompromisowy. Najważniejsze to, aby był z serca ofiarowany. Odczytując to wydarzenie w perspektywie męki i śmierci Jezusa można powiedzieć, że wdowa była podobna do Niego w oddawaniu wszystkiego, całego swojego życia. Jezus oddał swoje życie ufając, że Jego Ojciec jest z Nim, że Go nie opuści. Wdowa żyła w całkowitym zaufaniu w to, że Bóg się o nią właściwie zatroszczy. Czy nie masz tak, że trzymasz wszystko kurczowo w swoich rękach, próbujesz wszystko kontrolować? Może te „dwa grosze” to oddanie Jezusowi swojego życia? W końcu to tak naprawdę coś dla nas najcenniejszego. Wierz mi, Bóg nie da się wyprzedzić w hojności.

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Jezu daj mi łaskę miłości, która w nic nie wątpi, a wszystko otrzymuje.

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?