CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO ODDAWAĆ JEZUSOWI NASZE CHOROBY DUSZY I CIAŁA

18.01.2019, piątek

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Ewangelia według św. Marka 2,1-12

Gdy po pewnym czasie Jezus wrócił do Kafarnaum, posłyszano, że jest w domu. Zebrało się zatem tylu ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę.
I przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili nosze, na których leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Dziecko, odpuszczone są twoje grzechy».
A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: «Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?»
Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: «Czemu myśli te nurtują w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć paralitykowi: Odpuszczone są twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje nosze i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje nosze i idź do swego domu!»
On wstał, wziął zaraz swoje nosze i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga, mówiąc: «Nigdy jeszcze nie widzieliśmy czegoś podobnego».

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• On bluźni; Żydzi  uważali Jezusa za bluźniercę, bo wiedzieli, że władzę odpuszczania grzechów ma tylko Bóg. Słowa Jezusa są więc dla nich nie do przyjęcia. Jezus pomaga im zrozumieć, że Jego słowa są prawdziwe i pociągają za sobą skutki, mają moc sprawczą, bo „żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne” (Hbr 4,12).
• Ciało i duch są integralnymi częściami człowieka. Jezus mógł „tylko” uzdrowić paralityka, jak to czynił przy innych okazjach. Pokazał, że byłoby to działanie połowiczne, bo człowiek potrzebuje również uleczenia wewnętrznego. Dokonuje się ono w sakramencie pojednania. Czy dbam o swoje ciało? A o duszę? Czy regularnie i należycie przygotowany przystępuję do spowiedzi?
• Czworo ludzi działa z wiarą i desperacją. Nie zniechęcili się tym, że tłum nie pozwala na dotarcie do Jezusa. Wzięli paralityka, wnieśli na dach, rozebrali dach i spuścili chorego. Coraz więcej widać osób (może samemu do nich należę), które walczą o wsparcie i pomoc dla chorujących na rzadkie, nieuleczalne choroby. Ale czy chciałoby mi się walczyć z taką determinacją o czyjeś zbawienie? Czy widzę/znam w swoim środowisku osoby chore na duszy? Czy podjąłem jakieś działania, aby doprowadzić je do lekarza dusz?
• Łoże jest odznaką naszej słabości. Jezus każe paralitykowi wziąć to, co w nim słabe, co niedomaga. A On to, co słabe przemieni w to, co silne. Co w moim życiu jest słabe, sparaliżowane i wymaga uleczenia? Myśli? Uczynki? Wola?

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Panie – Dobry Lekarzu, dziękuję Ci za sakrament pojednania. „W twoich ranach jest nasze zdrowie” (Iz 53, 5).

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?