PRZYJĄĆ PANA I ZUFAĆ MU BEZGRANICZNIE

01.02.2019, piątek

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Psalm 37 (36), 3-4. 5-6. 23-24. 39-40

Refren: Zbawienie prawych pochodzi od Pana.
Miej ufność w Panu i czyń to, co dobre, *
a będziesz mieszkał na ziemi i żył bezpiecznie.
Raduj się w Panu, *
a On spełni pragnienia twego serca.
Powierz Panu swą drogę, *
zaufaj Mu, a On sam będzie działał.
On sprawi, że twa sprawiedliwość zabłyśnie jak światło, *
a prawość twoja jak blask południa.
Pan umacnia kroki człowieka *
na drodze, która jest miła dla niego.
A choćby upadł, nie będzie leżał, *
bo jego rękę Pan podtrzyma.
Zbawienie sprawiedliwych pochodzi od Pana, *
On ich ucieczką w czasie utrapienia.
Pan ich wspomaga i wyzwala, †
wyzwala od występnych i zachowuje, *
On bowiem jest ich ucieczką.

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• „Zaufaj”;  zaufanie, to zawierzenie komuś, wiara w kogoś i ufność. Aby komukolwiek zaufać, trzeba go najpierw poznać. Bóg mnie „zna po imieniu i jest mi łaskawy” (por. Wj 33, 12) . Wie, jaki jestem słaby, a mimo to ciągle, na nowo, nieustannie wychodzi mi na spotkanie ze swoją miłością. Jestem Jego umiłowanym, niepowtarzalnym, jedynym takim dzieckiem, dla którego ma wspaniały plan. W Bożym planie każdy ma swoje miejsce i nie ma ludzi zbędnych i niepotrzebnych. Natomiast moim zadaniem jest rozwijanie talentów i umiejętności jakie posiadam oraz odczytanie tego, do czego Bóg mnie powołuje. Do czego dzisiaj Bóg mnie powołuje?
• „Zaufanie Panu” zabiera lęk – o utratę pracy, zdrowia, o dokonywanie błędnych wyborów, o relacje z bliskimi,… Zaufanie złożone w Panu przynosi wewnętrzny pokój i radość. Bo On „nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku” (Iz 42,3). „Nie bójcie się; jesteście więcej warci niż wiele wróbli.” (Mt 10,31). Czy jestem gotowy „powierzyć Panu swą drogę”?
• Może trudno jest zmienić swoje nastawienie i przestać myśleć, że panuję nad wszystkim, sam sobie dobrze radzę w życiu. Postawę zaufania trzeba ćwiczyć nieustannie, chociaż nie jest to łatwe, zwłaszcza gdy zdarzają się niepowodzenia. Ale Pan Bóg je dopuszcza w jakimś celu, choć dzisiaj jeszcze go nie widzimy. „I jeśli czasem słuszniej będzie, że dopuści na nas raczej biedę i niedostatek niż wygodne i zabezpieczone utrzymanie albo też niepowodzenia i upokorzenia zamiast czci i poważania – trzeba i na to być gotowym oraz okazać ufność i poddanie. Dla tych, którzy kochają Boga, wszystko ostatecznie na dobre się obróci” (św. Edyta Stein).

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: „Oto Bóg jest zbawieniem moim! Będę miał ufność i nie ulęknę się, bo mocą moją i pieśnią jest Pan” (Iz 12, 2)

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?