CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO Z RADOŚCIĄ DAWAĆ SIEBIE INNYM

10.08.2019, sobota , św. Wawrzyńca

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

2 List św. Pawła do Koryntian 9,6-10

Bracia:
Kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie. Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg. A Bóg może zlać na was całą obfitość łaski, tak byście mając wszystkiego i zawsze pod dostatkiem, bogaci byli we wszystkie dobre uczynki według tego, co jest napisane: „Rozproszył, dał ubogim, sprawiedliwość Jego trwa na wieki”.
Ten zaś, który daje nasienie siewcy, i chleba dostarczy ku pokrzepieniu, i ziarno rozmnoży, i zwiększy plon waszej sprawiedliwości.

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Na czas siewu trzeba „odżałować” pewną ilość ziarna, by później spodziewać się obfitych zbiorów. Im więcej zaoszczędzi się na ziarnie, tym więcej straci przy żniwach. Zasada hojnego siania dotyczy różnych rzeczy, nie tylko materialnych, także przejawów naszego życia: codziennej pracy, uczynności, służby na rzecz innych.
• Każdy dobry uczynek wykonany z miłości do drugiego człowieka przynosi podwójny skutek: realną pomoc, a także jest „inwestycją” na przyszłość (wieczność). Nie chodzi o interesowność, ale intencję serca. Bo „gdybym całą swoją majętność rozdał na jałmużnę, a miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał” (1 Kor 13, 1-3). Hojność ma być efektem miłości, a ta, to gotowość dzielenia się całym sobą, nie tym czego mam w nadmiarze. Często wiąże się to z ofiarą, rodzajem obumierania, tracenia siebie dla innych. Codzienne obumieranie bywa trudne. Chronimy siebie, bojąc się coś stracić. Ale „jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne” (J 12,24n).
• Dawanie zmienia darczyńcę. Dawca jest cenniejszy niż sam dar. „Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dz 20, 35). Ile dzisiaj zasiałem ziarna,  straciłem z tego, co posiadam? Czy uczyniłem to z hojnością?
• Radość jest owocem działania Ducha Świętego. Jest nieodłączną cechą osób żyjących w bliskiej relacji z Jezusem (np. Flp 4, 4). Radość otwiera człowieka jeszcze bardziej na „sianie”, a z drugiej przynosi obfity plon w obdarowanym w postaci jego radości, wdzięczności. Smutkiem (przeciwieństwem radości) nie pociągnie się do Boga, nie zachęci do podążania Jego drogą. Radość pochodzi od Boga, jest łaską – Jego darem dla tych, którzy z Nim współdziałają. Jakim jestem dawcą, radosnym czy smutnym?

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Panie, rozpal moje serce tak, abym chciał dawać miarą dobrą, natłoczoną i utrzęsioną.

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?