CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO DZIEŃ ŚWIĘTY ŚWIĘCIĆ

07.09.2019, sobota , Św. Melchiora Grodzieckiego

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Ewangelia według św. Łukasza 6,1-5

W pewien szabat Jezus przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i jedli, wykruszając ziarna rękami. Niektórzy zaś z faryzeuszów mówili: «Czemu czynicie to, czego nie wolno w szabat?»
Wtedy Jezus, odpowiadając im, rzekł: «Nawet tego nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego ludzie? Jak wszedł do domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, sam jadł i dał swoim ludziom? Chociaż samym tylko kapłanom wolno je spożywać».
I dodał: «Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Faryzeusze – elita religijna Izraela. Studiowali i znali szczegółowe przepisy prawa, które służyły do wychowania człowieka, do nauczenia go, jak ma postępować wobec drugiego człowieka i wobec samego Pana Boga. Tyle tylko, że prawo stało się dla nich bożkiem. Przepisy prawa nie mogą stać wyżej niż człowiek i jego potrzeby. Prawo ma służyć człowiekowi, a nie odwrotnie. Człowiek i jego dobro zawsze mają pierwszeństwo przed prawem ustanowionym przez ludzi. „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu” (Mk 2,27). Czy moja postawa, religijne zwyczaje, praktyki nie są ważniejsze od samej relacji z Bogiem? Czy nie służą budowaniu dobrego samopoczucia opartego na „poprawności religijnej” zamiast na zbliżaniu się do Boga?
• W Księdze Powtórzonego Prawa Mojżesz przekazał Izraelitom: „w siódmym dniu jest szabat Pana, Boga twego” (5,14), czyli święty dzień odpoczynku, dzień, w którym nasze myśli i działania szczególnie są skierowane ku Bogu. To nie ma być dla nas ciężar, zniewolenie, ale prawdziwe pragnienie serca. Bo On „miłości pragnie, nie krwawej ofiary, poznania bardziej niż całopaleń” (Oz 6,6). Nasza relacja z Jezusem winna nas pociągać do tego, aby On był w centrum każdego dnia, nie tylko niedzieli. Kto lub co jest w centrum mojego dnia? Jakie miejsce zajmuje Jezus w każdym dniu?
• Syn Człowieczy jest Panem szabatu. Bóg ustanowił Go „ponad wszelką Zwierzchnością i Władzą, i Mocą, i Panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym. I wszystko poddał pod Jego stopy” (Ef 1,21-22). Czym niedziela różni się od dnia powszedniego? Jakie szczególne działania, myśli kieruję w tym dniu do Niego? Jak one owocują w moim życiu?

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Panie, proszę o Ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Ciebie samego, o światłe oczy serca tak, bym wiedział, czym jest nadzieja mojego powołania i bogactwo chwały dziedzictwa wśród świętych (por. Ef 1,17-18).

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?