Archiwum z dnia: 25 kwietnia 2020

25.04.2020, sobota , Święto św. Marka, Ewangelisty

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Pierwszego list św. Piotra 5,5b-14

Najmilsi:
Wszyscy wobec siebie wzajemnie przyobleczcie się w pokorę, Bóg bowiem pysznym się sprzeciwia, pokornym zaś daje łaskę. Upokorzcie się więc pod mocną ręką Boga, aby was wywyższył w stosownej chwili. Wszystkie troski wasze przerzućcie na Niego, gdyż Jemu zależy na was.
Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć. Mocni w wierze przeciwstawiajcie się jemu. Wiecie, że te same cierpienia ponoszą wasi bracia na świecie. A Bóg wszelkiej łaski, Ten, który was powołał do wiecznej swojej chwały w Chrystusie, gdy trochę pocierpicie, sam was udoskonali, utwierdzi, umocni i ugruntuje. Jemu chwała i moc na wieki wieków. Amen.
Krótko, jak mi się wydaje, wam napisałem przy pomocy Sylwana, wiernego brata, upominając i stwierdzając, że taka jest prawdziwa łaska Boża, w której trwajcie.
Pozdrawia was ta, która jest w Babilonie razem z wami wybrana, oraz Marek, mój syn. Pozdrówcie się wzajemnym pocałunkiem miłości.
Pokój wam wszystkim, którzy trwacie w Chrystusie.

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Pokora jest cnotą i polega na uznaniu własnej ograniczoności. Jej przejawem jest brak wywyższania się, radowanie się z dobra drugiej osoby, pomoc innym w osiąganiu dóbr (zarówno duchowych, jak i materialnych). Aby być pokornym, nie trzeba wcale chować swoich talentów, by nie okazać się od kogoś lepszym. Obowiązkiem jest je odkrywać i rozwijać tak, aby móc je wykorzystywać dla dobra najbliższych, wspólnoty, Kościoła,… Trzeba jednak pamiętać że cokolwiek udaje mi się osiągnąć, to nie ze względu na tylko moje zasługi, ale przede wszystkim Tego, który mnie stworzył. Czy znam swoje mocne strony? Czy służę talentami? Czy robię to dla własnej chwały, czy dobra innych?
• Tam gdzie nie jestem w stanie już nic zrobić, mogę uciec się do Boga. On „ciężary nasze dźwiga” (Ps 68,20), jest „jak orzeł, co nad pisklętami swoimi krąży, i bierze je, na sobie samym je nosi” (por. Pwt 32,12). Nie znaczy to, że mam nic nie robić. Po to mam rozum, aby go używać jak najlepiej. Mam się tylko nie zamartwiać, nie skupiać nadmiernie na swoich problemach. Św. Augustyn mówił, że mamy pracować tak, jakby wszystko zależało od nas, ale ufać tak, jakby wszystko zależało od Boga. Jeśli nawet będzie coś nie po mojej myśli, to mam „zachować spokój serca i być cierpliwym, nie tracić równowagi w czasie utrapienia! Przylgnąć do Niego, a nie odstępować, aby być wywyższonym w moim dniu ostatnim… być wytrzymałym! Bo w ogniu doświadcza się złoto, a ludzi miłych Bogu – w piecu utrapienia (por. Syr 2,2-5). ).  Czy zapraszam Boga do mojego życia, do trudnych spraw, do radości, do szczególnych chwil, do codzienności? Czy dostrzegam Jego troskę, działanie? Czy dziękuję za nie?
  

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Miłuję Cię Panie, Mocy moja, Panie, ostojo moja i twierdzo, mój wybawicielu, Boże mój, skało moja, na którą się chronię, tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono! (Ps 18, 2-3)

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?