CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM, TO ODKRYĆ GŁĘBOKO SWOJĄ PRZYNALEŻNOŚĆ
28.10.2022, piątek , Święto św. Szymona i Judy Tadeusza, Apostołów
Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.
Lectio (czytanie) – przeczytaj:
Ewangelia według Św. Łukasza 2, 19-22
Bracia:
Nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus.
W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.
Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.
Meditatio (powtarzanie)
Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.
Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:
Nie jesteście już obcymi i przychodniami. Kto to jest obcy? Zgodnie z jego łacińskim pochodzeniem słowo obcy odnosi się: do czegoś lub kogoś, kto urodził się w innym miejscu, nie jest stąd. To miejsce, to nie jego dom, ten, w którym człowiek czuje się bezpiecznie. Można być obcym w swoim rodzinnym domu. Można czuć się obcym w swoim miejscu zamieszkania lub pracy. Człowiek może stać się obcym przez brak przyjęcia i akceptacji w swoim domu, miejscu pracy, w swoim środowisku. Czy doświadczyłeś kiedykolwiek, że jesteś obcy? Czego dotyczyło to wyobcowanie? Jak się wówczas czułeś?
- Wiara w Boga żywego sprawia, że niezależnie od naszej historii życia, możemy poczuć, że do kogoś przynależymy. Tym kimś jest Bóg żywy. Potrzeba przynależności, to jedna z fundamentalnych potrzeb człowieka, obok afirmacji i dawania życia. Przynależymy do Boga żywego j jesteśmy Jego własnością. Autor Psalmu 100,3 pisze: Wiedzcie, że Pan jest Bogiem: On sam nas stworzył, my Jego własnością, jesteśmy Jego ludem, owcami Jego pastwiska. Przynależność często mocno odczuwamy wtedy, gdy wyjeżdżamy na dłużej do obcego kraju. Gdy odczuwamy z jakichś powodów głód materialny czy duchowy, dopiero uświadamiamy sobie stratę i otrzymane dobro. Prośmy zatem Jezusa, abyśmy dzięki Jego łasce doświadczyli głęboko przynależności do rodziny, wspólnoty, społeczeństwa, kościoła czy parafii. Abyśmy zobaczyli to dobro szybko a nie patrzyli z żalem, gdy to dobro przejdzie już obok nas. Czy już kiedykolwiek doświadczyłeś głęboko swojej przynależności do kogo- lub czegokolwiek np. bycia Polakiem, wspólnoty, rodziny?
Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)
Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Koronka biblijna z tekstu.
DUŻE PACIORKI: Nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków.
MAŁE PACIORKI: Gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus.
Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.
Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?
