W WIERNOŚCI CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM

22.11.2022, wtorek , Św. Cecylii

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Apokalipsa 2, 10 c (śpiew przed Ewangelią)

Bądź wierny aż do śmierci,
a dam ci wieniec życia.

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Jezus zaprasza mnie dzisiaj do wierności aż do śmierci i obiecuje wieniec życia, czyli życia w Jego Królestwie. Bóg jest wierny w swoich obietnicach. Jest dla mnie wzorem miłości do końca; wzorem wiarygodności, odpowiedzialności, niezawodności i troskliwości. A ja? Czy potrafię być taka? Jaka jest moja wierność? Czy potrafię dotrzymać wierności Bogu, małżonkowi, powołaniu, danemu słowu, przyjaźni, modlitwie, samej sobie? Czy jestem w stanie ciągle aktualizować wypowiedziane Komuś „tak”?
• Wierność to odpowiedzialność za deklarację, którą złożyło się Komuś, to świadoma decyzja, że pójdę z Kimś lub za Kimś wspólną drogą, że jestem uczciwa i świadoma konsekwencji, które się z tym wiążą. Wymaga ode mnie poświęceń i ciągłej pracy nad sobą oraz dojrzałości. Jest cnotą i owocem Ducha Świętego (zob.: Gal 5, 22). Bycie dzisiaj wiernym nie jest proste i nie jest w modzie. A wzór mamy doskonały. Wystarczy tylko zaufać Bogu i podążać Jego śladami. On Jedyny jest zawsze wierny, „bo nie może się zaprzeć siebie samego” (zob.: 2 Tym 2,13) i tego również oczekuje ode mnie. Przesłanie z Apokalipsy św. Jana jest ciągle aktualne. Nie chodzi tu o jednorazowy mój akt wierności ale o trwanie czy też wytrwanie, które zakłada, że nie wyprę się Boga, Kogoś czy samej siebie.
• Do wierności wzywa mnie sam Chrystus, który „był wierny aż do śmierci”. A taka droga to droga „zapierania się samego siebie” a otwierania się na osobę Jezusa i Jego paschalną tajemnicę, z którą nieodłącznie związany jest krzyż, trudności, cierpienie (zob.: Mk 8, 34). Jako chrześcijanka jestem zaproszona do paschalnego stylu życia. Czy mnie to nie przeraża? Czy jestem świadoma, że „droga niewiernych prowadzi do zguby” (zob.: Prz 12, 26) a wierni naśladowcy Chrystusa otrzymują nagrodę, którą wręcza On sam? Orzeczenie „dam” w zdaniu rozważanego tekstu wskazuje, że „wieniec życia” (greckie „stefanos”) jest darem samego Chrystusa Zmartwychwstałego, Który daje życie będące konsekwencją Jego misterium paschalnego. Według egzegetów zwrot ten należy odczytywać jako „wieniec, którym jest życie”. Taki wieniec włącza wszystkich wierzących w wieniec zwycięski (koronę cierniową) noszony przez Jezusa Chrystusa.
• Mam nadzieję, że to życie [wieczne] otrzymam w nagrodę od miłującego Boga, Którego kocham, w Którego wierzę, Któremu ufam. I niech tak się stanie. Również Tobie. Zatem przypominam sobie i tobie: „Bądź Mu wierny, a On zajmie się tobą, prostuj swe drogi i Jemu zaufaj” (zob.: Syr 2, 6). Bądź wierny. Idź! Jak patronka dnia dzisiejszego, św. Cecylia, przyozdobiona przez anioła wieńcem z róż i lilii (który cały czas wydawał niesamowitą woń) za wierne trwanie przy Bogu i przyprowadzanie innych (w tym swego małżonka) do Najwyższego.

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Panie Jezu, bądź dla mnie wzorem wierności do końca i źródłem mocy w konsekwentnym wypełnianiu podjętych zobowiązań.

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?