OCZEKIWAĆ PANA TO UCZYĆ SIĘ CHODZENIA JEGO DROGAMI
04.12.2017, poniedziałek
Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę
Lectio (czytanie) – przeczytaj:
Księga Proroka Izajasza 2,1-5
Widzenie Izajasza, syna Amosa,
dotyczące Judy i Jerozolimy:
Stanie się na końcu czasów,
że góra świątyni Pana
stanie mocno na wierzchu gór
i wystrzeli ponad pagórki.
Wszystkie narody do niej popłyną,
mnogie ludy pójdą i rzekną:
„Chodźcie, wstąpmy na Górę Pana,
do świątyni Boga Jakuba!
Niech nas nauczy dróg swoich,
byśmy kroczyli Jego ścieżkami.
Bo Prawo wyjdzie z Syjonu
i słowo Pana z Jeruzalem”.
On będzie rozjemcą pomiędzy ludami
i wyda wyroki dla licznych narodów.
Wtedy swe miecze przekują na lemiesze,
a swoje włócznie na sierpy.
Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza,
nie będą się więcej zaprawiać do wojny.
Chodźcie, domu Jakuba,
postępujmy w światłości Pana!
Zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył.
Meditatio (powtarzanie)
Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.
Rozważanie – jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:
- Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską do świątyni Boga Jakubowego! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Prorok Izajasz w swoim widzeniu przedstawia narody płynące na Górę Pańską aby nauczyć się kroczyć ścieżkami Pana. Górą Pańską może być każde miejsce, w którym otwieramy swoje serce na Boga. Jezus mówił o tym do Samarytanki: Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca (…) prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie (J 4, 21.23). Ale ta góra świątyni Pana kojarzy się też z Tym, który ma przyjść, a płynące do niej narody ucieleśnią się w postaciach trzech króli. Czy i ty masz pragnienie przychodzenia, zbliżania się do Pana, aby On cię pouczył jak kroczyć właściwymi ścieżkami w życiu?
Widzenie Izajasza spełnia się dzisiaj. Miliony ludzi każdego dnia stają na modlitwie aby rozmawiać z Bogiem i prosić Go o prowadzenie. Czy jestem wśród nich? Czy przychodząc do Boga mam w sobie pragnienie aby to On nauczył mnie swoich dróg? Cz chcę słuchać najpierw Jego, czy raczej pragnę sam stać się doskonały i tą doskonałość przynieść Mu w ofierze?
Bóg chce uczyć nas i prowadzić, chce nam też przez Ducha Świętego dawać moc abyśmy postępowali zgodnie z Jego wolą. Jeśli próbuję sam osiągnąć doskonałość to zamykam się na Jego moc. Bóg przestaje mi być potrzebny. Lecz jeśli przychodzę do Niego z otwartym sercem wtedy On sprawia, że kroczę Jego ścieżkami. A w moim życiu pojawia się pokój (Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy).
Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej!
Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)
Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Panie spraw, abym kroczył Twoimi ścieżkami. Naucz mnie dróg swoich.
Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.
Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?
