Archiwum z dnia: 1 grudnia 2020

01.12.2020, wtorek

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Ewangelia według św. Łukasza 10, 21-24

W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić. Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli.

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Jakie jest szersze tło tej sytuacji? Ten wybuch radości Jezusa następuje po tym, jak uczniowue wrócili z misji głoszenia Dobrej Nowiny i dzielą się swoimi sukcesami. Wyraz przetłumaczony jako „prostaczkowie” oznacza dokładniej niemowlę, dziecko, kogoś niewykształconego. Jezus cieszy się z uczniów – którzy w Jego oczach byli jak niemowlęta – w dziecięcej prostocie serca, ufności, i całkowitym zawierzeniu Jemu. Oni właśnie w takiej prostocie Mu uwierzylli, kiedy ich posłał. Jaka była ich ufność i wiara, że poszli i mówili, nie kalkulując, nie unikając ryzyka bycia wyśmianym, nie wątpiąc że to ma sens. W tej ufności rozkazywali demonom i one ich słuchały. To takie proste i piękne, że z serca Jezusa wybuchła radość i uwielbienie Ojca, który w tak prosty sposób rozlewa swoje królowanie.

• Czy czujesz/ uważasz się za gotowego do głoszenia Dobrej Nowiny? Dlaczego? Jeśli tak, to na ile ją głosisz? Jeśli nie… Wiesz, że nie chodzi o bycie absolutnie doskonałym i bezgrzesznym? Przecież apostołom cały czas zdarzały się różne wpadki i upadki. Do końca życia będziesz grzeszyć. Z dzisiejszej ewangelii wynika, że wiedza/ wykształcenie też nie są konieczne. Gdzie dla Ciebie jest granica takiej gotowości? Co według Ciebie musiało by się stać, żebyś mógł/ mogła mówić wprost o Jezusie do ludzi niewierzących/ wątpiących?
• Przede wszystkim, czy masz takie pragnienie, czy uważasz, że to także Twoje zadanie i powołanie? Czy pytasz Jezusa o to, jak je wypełniać?

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Proszę Cię Panie o dziecięce serce, proszę uzdrów mnie z pychy i lęku o siebie! Niech Twoja miłość mnie przepełni i przekona o Twojej woli dla mnie.

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?