Archiwum z dnia: 23 maja 2023

23.05.2023, wtorek

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Ewangelia według św. Jana 17, 1 – 11a

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, rzekł:
«Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.
Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie wpierw, zanim świat powstał.
Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś.
Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie».

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Kościół daje nam dzisiaj do medytacji przepiękną modlitwę Jezusa, w której prosi On Ojca za swoich uczniów – pośrednio zatem za mnie i za Ciebie – za wszystkich tych, którzy Go „przyjęli i prawdziwie poznali (…) oraz [Mu] uwierzyli”. Modlitwę niezwykłą, bo wypowiadaną u schyłku Jego ziemskiego życia, w tzw. „godzinie, która nadeszła” – godzinie Jego męki i śmierci, a jednocześnie Jego chwały i zwycięstwa. Podobnie jak przy rozmnożeniu chleba, Jezus podnosi oczy ku niebu i zwraca się do Tego, Który jest źródłem Jego chwały. Prosi o życie wieczne, czyli zbawienie, dla wszystkich tych, którzy zostali wybrani i Jemu podarowani. Są wspólną własnością Ojca i Jego. I zaraz jakby nam wyjaśnia: „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego i prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa”.
• Życie wieczne jest poznaniem Boga nie tylko w wymiarze intelektualnym, ale poprzez zaakceptowanie Go, otwarcie się na Niego, spotkanie z Nim, zaufanie Mu i doświadczenie Jego wielkości, majestatu, bogactwa w mojej codzienności. To wejście w relację miłości – z Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Możliwe to będzie w pełni z pewnością dopiero w niebie, ale przecież już teraz się dokonuje. Już teraz mogę się z Nim spotykać w Jego Słowie, sakramentach, w drugim człowieku; i na Niego się otwierać. Już teraz mogę Mu bezgranicznie ufać i w Niego oraz Jemu wierzyć. Już teraz życie wieczne staje się moim udziałem. Chrystus mi go daje; wzywa do tego życia i podpowiada jak je zdobyć, mówiąc „trwaj w miłości mojej” (zob.: J 15, 10), „zachowuj przykazania” (zob.: Mt 19, 16-17), tzn. „wypełniaj je”, aby trwać w Bogu a Bóg w Tobie (zob.: 1J 3, 24). Czy to tylko tyle i aż tyle?
• Chrystus przez Swój krzyż, mękę i zmartwychwstanie, tzn. przez „wypełnienie dzieła, które Mu Ojciec dał do wykonania”, obdarowuje mnie życiem wiecznym. Kościół o tym naucza i ciągle mi przypomina, że moim celem jest niebo, gdzie Bóg „otrze z [moich] oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już [odtąd] nie będzie” (zob .: Ap 21, 4); tylko Bóg! Ze mną i z Tobą! Na wieki! Tak naprawdę to nie zasługuję na życie wieczne, ale mam je przyjąć jako dar; mam się nawracać i odkrywać Boże Królestwo jako coś najcenniejszego, oraz iść za Jezusem, w Którym to życie jest obecne. To On otwiera mi piękną drogę do pełni szczęścia i obiecuje chwałę nieba. Czyż może być coś wspanialszego? „Kto wierzy w Syna ma życie wieczne: kto zaś nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia” (zob.: J 3, 36). Jak więc jest ze mną? Czy wierzę Jezusowi? Czy wierzę w Jego bezgraniczną miłość? Czy chcę Go poznawać? Czy życie w Bożej chwale mnie w ogóle interesuje?

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Duchu Święty, Boże, Duchu Prawdy i Miłości, otwieraj moje serce na dar życia wiecznego.

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?