Archiwum z dnia: 2 lipca 2023

02.07.2023, niedziela

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Psalm 89 (88), 2-3. 16-17. 18-19 (R.: por. 2a)

Refren: Na wieki będę sławił łaski Pana.
O łaskach Pana będę śpiewał na wieki, † Twą wierność będę głosił moimi ustami * przez wszystkie pokolenia.
Albowiem powiedziałeś: † «Na wieki ugruntowana jest łaska», * utrwaliłeś swą wierność w niebiosach.
Błogosławiony lud, który umie się cieszyć * i chodzi, Panie, w blasku Twojej obecności.
Cieszą się zawsze Twym imieniem, * Twoja sprawiedliwość ich wywyższa.
Bo Ty jesteś blaskiem ich potęgi, * a przychylność Twoja dodaje nam mocy.
Bo do Pana należy nasza tarcza, * a król nasz do Świętego Izraela.

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Błogosławiony lud, który umie się cieszyć, Cieszą się zawsze Twym imieniem – czy potrafisz się cieszyć z Boga? Jeśli jest On dla Ciebie konkretną, realną osobą, do tego ważną i kochaną, to powinieneś potrafić się Nim cieszyć. Psalmista pisze o umiejętności cieszenia się z Boga – czyli można się tego uczyć! Można nabywać tę umiejętność, nie można pozostać ze stwierdzeniem, że się tego nie ma/ nie umie. Dlaczego nie można? Bo Pan błogosławi takiej postawie.
• O łaskach Pana będę śpiewał na wieki. Radość rodzi się z wdzięczności, a wdzięczność z pamięci o dziełach Pana (i zauważania ich na bieżąco). Czy masz poczucie wdzięczności wobec Boga, czy dziękujesz, bo tak wypada? Dziękowanie z obowiązku nie daje radości, ale może być dobrym początkiem. Można nauczyć się dziękować, codziennie ćwiczyć się w dziękowaniu za jak najwięcej rzeczy (nawet codziennie za to samo). Z czasem serce będzie zauważać coraz więcej i pojawi się poczucie bycia ogromnie obdarowanym. Najczęściej wszystko przyjmujemy za oczywistość i pewnik (a wcale tak nie jest) – że się dziś obudziłem, że miałem spokojną i bezpieczną noc, że moi bliscy dziś żyją i są zdrowi, że mam gdzie mieszkać i co jeść, że świeci słońce i nie ma powodzi czy huraganu, że mam kościół na każdym rogu i mogę codziennie korzystać z sakramentów, i nie grozi mi za to prześladowanie czy śmierć. Trzeba dziękować za wszystko, co się udaje i za to, że tak wiele złych rzeczy się nie wydarzyło, choć mogłoby – to przecież Jego łaska chroni mnie (i moich bliskich) przed wpadnięciem w najgorsze zło i grzech! Bogu należy się dziękczynienie za Jego cierpliwość, ciągłe przebaczanie, ciągłą bliską obecność, podtrzymywanie, dawanie talentów i możliwości, dawanie się Jego samego tak pokorne i łaskawe… Jest nieskończenie wiele powodów do wdzięczności i im więcej ich będzie, tym bardziej będzie rosła radość, aż przerodzi się ona w uwielbienie Boga, który jest tak wspaniały.
• Duchy niebiańskie znają Boga i dlatego nieustannie Go wielbią – poznanie Boga skutkuje ogromnym wiecznym zachwytem i szczęściem. My tu na ziemi musimy włożyć swój wysiłek w tę część poznawczą, bo Bóg jest zakryty, ale odkrywanie Go daje radość.

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Módl się dziś tak, jak podpowiada ci serce.

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?