Archiwum z dnia: 1 listopada 2024

01.11.2024, piątek , Uroczystość Wszystkich Świętych

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

1 List św. Jana 3,1-3

Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego. Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest. Każdy zaś, kto pokłada w Nim tę nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty.

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest. Można by przywołać powiedzenie – kto z kim przestaje, takim się staje. Skoro Pismo Św. mówi, że zobaczenie Boga sprawia, że człowiek staje się do Niego podobny, to jest to wspaniała wiadomość. Przecież już tutaj na ziemi możemy z Nim przebywać, patrzeć na Niego w Chlebie Eucharystycznym, przyjmować do ciała i serca. Ujrzeć kogoś takim, jakim jest, oznacza tak naprawdę poznanie tej osoby. Już teraz możemy poznawać Boga! To znaczy, że przebywając z Nim i poznając Go, wystawiamy się jakby na jego działanie – a On nas przemienia!
• jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy Na przykładzie świętych widzimy częściowo, jakimi także my będziemy. Kanonizowani święci pokazują, jak przebywanie z Bogiem przemienia. Ich nadprzeciętne, nadnaturalne cechy wskazują na to, że jest możliwe więcej, i że to więcej pochodzi od Boga. Szczególnie młode osoby i kanonizowane dzieci pokazują, że to nie tylko ciężka praca nad sobą, nie wyjątkowy charakter, ale dar Bożej łaski sprawiają cudowną przemianę ze zwykłego człowieka w świętego.
• Każdy zaś, kto pokłada w Nim tę nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty. Nasza część pracy polega na „nastawianiu” swoich „odbiorników” na odbieranie łaski. Jest to realna praca, bo zraniona grzechem natura tego nie potrafi, nie czuje pociągu ku temu. Trzeba wysiłku, by np. wstawać  wcześniej i mieć czas na przebywanie z Bogiem, albo wybrać wyjazd na rekolekcje zamiast na wczasy – i to jest praca pozwalająca zaczerpnąć więcej łaski, która może działać i przemieniać. Czy masz taką perspektywę? Czy skupiasz się na udoskonalaniu siebie swoimi siłami, czy na relacji z Bogiem, wpatrywaniu się w Niego coraz szerzej otwartym sercem – by coraz więcej chłonąć i pozwalać się przemieniać? To delikatne rozróżnienie, a poznawanie choćby pamiętników świętych bardzo pomaga zauważać różnicę.

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Duchu Św, proszę, pokaż mi, co mogę zrobić, żeby dać Ci więcej miejsca do działania we mnie? Panie, który jesteś źródłem chcenia i działania – rozpal we mnie pragnienie WIĘCEJ Ciebie, więcej łaski czyniącej cuda we mnie!

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?