Archiwum z dnia: 22 lutego 2016

22.02.2016, poniedziałek

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Ewangelia według św. Mateusza 16,13-19

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?” Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

Zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Czy Jezus nie wiedział, co o Nim myślą ludzie, że zadał takie pytanie? Oczywiście, że znał serca ludzi, w tym apostołów – wiedział ile w nich wiary i ile powątpiewania. Po co więc takie pytanie? Ono było potrzebne apostołom, nie Jezusowi. Apostołowie dopiero postawieni przed koniecznością opowiedzenia się, zostali zmuszeni do refleksji nad swoją relacją z Mistrzem, nad swoją wiarą. Może wcześniej nie zastanawiali się nad tym, po prostu chodzili z Mistrzem sami nie do końca wiedząc kim jest i co o Nim myśleć. Może Pan Jezus zadał to pytanie, właśnie dlatego, że widział to ich niezdecydowanie. Gdy je usłyszeli prawie wszyscy zamilkli. Tylko Szymom Piotr spełniając Boży plan wyznał wiarę w Mesjasza.
• Na ile ja jestem świadomy swojej wiary, relacji z Bogiem? Czy potrafię szczerze, w prawdzie przed sobą samym i Bogiem określić stan mojej wiary? Czy naprawdę wierzę w Jezusa jako żywego i realnie działającego Boga i mojego Zbawiciela? Czy moje słowa poparte są czynami, codziennymi decyzjami, zawierzeniem życia Bogu? Czy znajduję czas na refleksję, rachunek sumienia, trwanie w ciszy przy Panu Jezusie, by słuchać tego, co On chce mi powiedzieć o mojej wierze i moim życiu?
•  Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie – wiara jest darem i łaską. Nawet jeśli nie widzę, że mi jej brakuje, powinienem o nią nieustannie prosić. Św. Paweł w liście pisze, że nikt bez pomocy Ducha nie może powiedzieć „Panem jest Jezus”. (1 Kor. 12, 3b). Czy regularnie proszę o Ducha Św., o Jego dary, o umocnienie, o przymnożenie wiary?

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Przyjdź Duchu Święty z darem nawrócenia, pokaż mi prawdę o mojej wierze, o moim życiu. Proszę Cię Panie, przymnóż mi wiary, bym już dłużej nie był niedowiarkiem, lecz wierzącym!

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?