Archiwum z dnia: 29 lipca 2018

29.07.2018, niedziela

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

List św. Pawła do Efezjan 4, 1-6

Bracia: Zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich.

Zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości – św. Paweł pisze bardzo życiowo. Nie udaje, że jest łatwo, że życie wierzących powinno być sielankowe, skoro radzi, aby „znosić siebie” w miłości i cierpliwości. Wiara to nie magia, nikt nie zmienia się w ciągu chwili w uosobienie spokoju i łagodności. Warto mieć świadomość, że walka ze złymi skłonnościami trwa, będzie zawsze trwać i jest normalnym elementem życia chrześcijanina. Czy nie masz wyidealizowanego spojrzenia i oczekiwań względem siebie, bliskich, braci w wierze? Takie podejście może wpędzać w chore poczucie winy, oskarżanie siebie i osądzanie bliźnich.
• abyście postępowali w sposób godny powołania, do jakiego zostaliście wezwani – o tym powołaniu Paweł pisze na początku tego listu: W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa. (Ef 1,4-5) Czyli mamy żyć w świadomości swojej godności – Dzieci Boga. zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie – nadziei, że kiedyś będziemy złączeni w miłości z naszym Ojcem, doskonale oczyszczeni i uświęceni Jego miłością. Taka perspektywa pomaga znieść niedogodności codzienności, nabrać dystansu do konfliktów i trudnych relacji – znosić to wszystko w miłości i cierpliwości. Czy perspektywa życia wiecznego ma wpływ na Twoje funkcjonowanie na codzień? Czy potrafisz z czegoś zrezygnować, przebaczyć, pominąć milczeniem właśnie dlatego, że chodzi o tylko przemijalną doczesność? Może w niektórych sprawach za duże znaczenie przywiązujesz do drobiazgów, co powoduje zamieszanie i prowadzi do niepotrzebnych konfiktów? Czy myśl o niebie i relacja z Bogiem napełnia Cię pokojem, siłami do siania pokoju i łagodnego znoszenia słabości braci?

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Duchu Św. proszę, uzdolnij mnie do patrzenia z rezerwą na mniej ważne sprawy tego świata. Proszę, przypominaj mi o perspektywie wieczności, ucz mnie nadawać właściwą wagę różnym sprawom. Panie, pragnę być Twoim narzędziem pokoju!

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?