Archiwum z dnia: 2 lutego 2021

02.02.2021, wtorek , święto Ofiarowania Pańskiego

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Ewangelia według św. Łukasza 2,22-40

Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż nie zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
„Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela”.
A Jego ojciec i matka dziwili się temu, co o Nim mówiono.
Symeon zaś błogosławił ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”. Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Jemu Duch Święty objawił… –  Symeon musiał być w bliskiej przyjaźni z Duchem Św., umiał Go usłyszeć konkretnie i dokładnie. Przez wiele lat żył w takiej bliskości i posłuszeństwie natchnieniom, aż doczekał tego momentu: Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. Mimo wielu lat czekania nie odpuścił, nie zwątpił w obietnicę Boga – dlatego był w stanie usłyszeć i wykonać natchnienie. Przyszedł w odpowiednim czasie do świątyni i w tłumie pielgrzymów rozpoznał Jezusa z rodzicami. Taką samą postawę wiernej przyjaźni z Duchem Św. widzimy u Anny.
• Żyjemy w czasach, gdy Bóg zrealizował swoje pragnienie i obietnicę: I wyleję potem Ducha mego na wszelkie ciało, a synowie wasi i córki wasze prorokować będą, starcy wasi będą śnili, a młodzieńcy wasi będą mieli widzenia. Nawet na niewolników i niewolnice wyleję Ducha mego w owych dniach. (Jl 3, 1-2) Dzięki chrztowi św. jesteśmy zamieszkiwani przez Ducha Św. – tego samego, który przemawiał do Symeona, tego samego, który zstąpił na Jezusa w Jordanie, tego samego, który się wylał na uczniów w wieczerniku. Czy dbasz o przyjaźń z Nim? Czy masz relację z Parakletem – Obrońcą – Pocieszycielem – Duchem Prawdy?
• Co znaczy mieć z Nim relację? To najpierw uznać Go w pełni za osobę (za KOGOŚ – nie energię, nie COŚ). Czy zwracasz się do Niego w różnych sytuacjach? Czy jest Twoim towarzyszem w codzienności, czy Go zapraszasz rano, by Cię prowadził przez cały dzień? Czy pytasz Go o pomoc w trudnych momentach? Czy znasz Jego głos – umiesz „usłyszeć” w sercu i rozpoznać, kiedy do Ciebie mówi? Czy zauważasz Jego działanie i dziękujesz Mu za daną pomoc? Czy uznajesz Go za przyjaciela i towarzysza w swojej codzienności? Jezus powiedział, że dzięki Duchowi Św. nie będziemy sierotami – On ma nas prowadzić za rękę, opiekować się, uczyć i napełniać miłością.

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Duchu Św. chcę Cię bardziej zauważać w mojej codzienności. Potrzebuję Twojej pomocy i prowadzenia. Proszę pomóż mi Cię słyszeć, pomóż mi za Tobą tęsknić, pamiętać że jesteś zawsze blisko i często do Ciebie wołać!

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?