Archiwum z dnia: 16 sierpnia 2023

16.08.2023, środa , Św. Stefana Węgierskiego, króla

Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę, np.: „Duchu Święty, proszę Cię, pomóż mi usłyszeć to wszystko, co Bóg chce mi dziś powiedzieć”.

Lectio (czytanie) – przeczytaj:

Ewangelia według św. Mateusza 18,15-20

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Gdy brat twój zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik.
Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.
Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwóch z was na ziemi zgodnie o coś prosić będzie, to wszystko otrzymają od mojego Ojca, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich».

Ponawiaj czytanie, aż znajdziesz fragment, który Cię porusza. Zatrzymaj się na nim.

Meditatio (powtarzanie)

Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Czytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.

Rozważanie – jeśli jednak nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:

• Upominanie ma być przejawem troski o człowieka, formą ratowania go, a nie zemstą za przewinienia wobec mnie. W upominaniu nie chodzi o uzyskanie zadośćuczynienia za doznane krzywdy, ale o naprawianie szkód jakie wyrządza w życiu człowieka grzech. Jednym ze skutków grzechu jest brak jedności, odłączenie. A brak jednej osoby sprawia, że we wspólnocie (rodzinie, grupie, zespole) nie ma pełni, kompletności. Upomnienie powinno służyć przywróceniu jedności. Ten, który grzeszy jest jak chory członek ciała. Gdy choruje jeden z członków, chore jest całe ciało. Upomnienie ma na celu uleczenie.
• Gdy napomnienia nie przynoszą skutku, zawsze pozostaje modlitwa za tych, co się odłączają. Moc wspólnoty chrześcijańskiej przejawia się w sile modlitwy. Bóg, który „nie chce śmierci grzesznika, lecz aby się nawrócił i miał życie” (por. Ez 18,21-23), który „pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni” (1 Tm 2,4) spełnia prośby tych, co zgodnie Go o coś proszą.
• Jesteśmy za siebie nawzajem odpowiedzialni. Nie możemy przechodzić obojętnie, gdy ktoś przez grzech niszczy siebie i innych. Nie ponosimy odpowiedzialności za zło, które popełnia człowiek, ale odpowiadamy za naszą postawę wobec tego człowieka. Przejawem tej odpowiedzialności, która ma swoje źródło w miłości, jest m.in. napominanie wynikające z troski o drugą osobę. Miłość nie polega na tak „modnej” dzisiaj tolerancji, ale na „naleganiu w porę i nie w porę, upominaniu, karceniu, zachęcaniu i nauczaniu z wielką cierpliwością” (por. 2Tm 4, 1-2).
• Jaka jest moja postawa wobec grzechu? Czy sam nie odłączam się od Boga? Czy umiem przyjmować napomnienia? Jeśli widzę grzech, czy reaguję, a może dla ”świętego spokoju” nic nie robię, pozostaję obojętny? A może zamiast napomnieć w cztery oczy, rozpowiadam wszystkim wokół, obgaduję?
  

Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)

Teraz zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Panie, daj mi miłość i umiejętność upominania tych, których postawiłeś na mojej drodze.

Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.

Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?