CHODZIĆ W DUCHU ŚWIĘTYM TO TRWAĆ W POKORZE
15.10.2017, niedziela
Wyciszenie – zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę
Lectio (czytanie) – przeczytaj:
List św. Pawła do Filipian 4, 12-14. 19-20
Bracia: Umiem cierpieć biedę, umiem też korzystać z obfitości. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, korzystać z obfitości i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. W każdym razie dobrze uczyniliście, biorąc udział w moim ucisku. A Bóg mój według swego bogactwa zaspokoi wspaniale w Chrystusie Jezusie każdą waszą potrzebę. Bogu zaś i Ojcu naszemu chwała na wieki wieków. Amen.
Zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył.
Meditatio (powtarzanie)
Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.
Rozważanie – jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania:
- Umiem cierpieć biedę, umiem też korzystać z obfitości. To chyba umiejętność, której wielu brakuje – mieć taką samą wiarę, pokój i radość niezależnie od warunków finansowych, materialnych, rodzinnych. Łatwo zrozumieć i odnieść ten tekst właśnie do majętności i niedostatku. Ale dotyczy on także sfery duchowej i psychicznej. Jak reagujesz w sytuacji smutku, braków w tej niematerialnej sferze?
Można się martwić swoimi małymi (we własnym mniemaniu) talentami, zbyt niską inteligencją, czy zaradnością. Można by się gnębić swoimi lękami, zahamowaniami, nie spełnianiem własnych oczekiwań wobec siebie samego. Cierpieć z powodu swojej biedy, a nawet oskarżać Boga, że nie pomaga, nie uzdrawia, że takim mnie stworzył, albo pozwolił, by mnie tak wychowano. Czy widzisz w sobie takie mechanizmy? Jak sobie radzisz z niezadowoleniem z siebie? Czy frustruje Cię to? Ile miejsca te złe myśli i uczucia zajmują? To jest działanie diabła – wmawiać Dziecku Bożemu, że jest tak złe i brzydkie, że nie nadaje się do kochania… nawet przez Boga. Mówienie źle o stworzeniu uderza przecież w Stwórcę.
Takie same schematy mogą działać w odniesieniu do życia duchowego – oskarżanie się, że mało wierzysz, że nie potrafisz się modlić jak inni (porównywanie się), itp. Wszystko to pokazuje brak pokory i wiary. W swojej pysze chcemy być jak najszybciej jak najlepsi – spełniać swoje wyobrażenia o doskonałości. Tymczasem drogą jest pokorne uznanie prawdy o swoim stanie (może nie zawsze najlepszym), uznanie, że potrzebujemy łaski i miłosierdzia oraz ufne zawierzenie się Bogu. Uwielbianie Boga w zachwyceniu, że kocha mnie takiego jakim teraz jestem. Wiara, że On potrafi wszystko uzdrowić i przemienić – oczywiście we współpracy z moim wysiłkiem, ale w sposób i w czasie przez Niego wybranym – bo to On jest Bogiem i Panem.
Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga)
Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Proszę Cię Panie o cierpliwą miłość do siebie samego, o łaskę prawdziwej pokory i zawierzenia Tobie.
Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów.
Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?
